Ik was een ondernemend, nieuwsgierig en optimistisch kind, altijd buiten in de natuur. Bezig met dammen bouwen in het beekje dat voor ons huis stroomde of kikkervisjes vangen om de verschillende stadia richting kikker te bekijken (en weer terugzetten in de sloot naast ons huis). Maar bovenal was ik veel aan het sporten, met name voetballen. Net als heel veel jongetjes was mijn droom ooit profvoetballer te worden. Toen ik op mijn dertiende gevraagd werd om te gaan voetballen in de jeugdopleiding van de enige (semi-) profclub in de buurt (RBC in Roosendaal) greep ik die kans met beide handen aan.

Toen wist ik dat nog niet, maar op dat moment werd een belangrijk patroon in gang gezet dat zich periodiek in mijn leven steeds heeft herhaald. Het patroon van onbevangen en optimistisch het onbekende tegemoet treden en het avontuur aangaan. Ik liet mijn vertrouwde voetbalclub in Bergen op Zoom achter en daarmee ook mijn voetbalmaatjes met wie ik al jaren in hetzelfde elftal speelde. Ik ging naar een andere stad en, hoe beperkt de afstand ook was, een andere cultuur. En hoewel ik al van mezelf zeer prestatiegericht ingesteld was, kwam ik in een omgeving die ‘de beste zijn’ en ‘winnen’ volledig centraal stelde. Ik leerde me aan te passen aan een nieuwe omgeving en, binnen de nieuwe context, zoveel mogelijk te groeien.
En hoewel de blessure, die ik opliep in de gymles op school en mij een jaar belette te voetballen, uiteraard niet bijdroeg was de belangrijkste reden dat ik nooit profvoetbal heb gespeeld mijn neiging om alles vanuit mijn hoofd te benaderen. Sta ik wel op de goede positie? Hoe bied ik mij het beste aan in het veld? Wat wordt er nu hier van me verwacht? Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn trainer en teamgenoten?
De weinige keren dat ik volledig ‘vrij’ was en voetbalde vanuit mijn pure intuïtie speelde ik mijn beste wedstrijden, maar veel vaker zat ik in mijn hoofd en kwam ik veel minder uit de verf.

Na de middelbare school ging ik het avontuur aan van een uitwisselingsjaar in Amerika. Ik ging naar Highschool en kwam terecht in een gastgezin in North Little Rock, Arkansas, in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Bill Clinton was er nog gouverneur en de rassentegenstellingen waren tastbaar en zichtbaar in het leven van alledag.
Terugkijkend en reflecterend op dat jaar is de grote winst een enorme sprong in bewustzijn geweest. Ik werd me (veel) meer bewust wie ik zelf was en hoe anderen hun leven leiden. Door me onder te dompelen in een nieuwe cultuur, andere gedragspatronen waar te nemen werd ik me bewust van zaken die ik in Nederland voor ‘normaal’ had aangenomen. Ik leerde met meer afstand naar mezelf in mijn interacties met anderen te kijken en kon gaan waarnemen wat goed werkte en wat minder.

Na terugkomst in Nederland bleek de studie ‘Psychologie’ de meest passende vervolgstap. Begin 1997 studeerde ik af als sociaal-psycholoog. Ik ging aan de slag als organisatieanalist, later organisatieadviseur bij MIM Markt Interactie Management.
Komende uit een onderwijsnest had ik geen idee van het bedrijfsleven. Ik weet nog dat ik na 3 maanden aan een collega vroeg: ‘Wat betekent ‘lijnmanagement’ eigenlijk?’ Onzekerheid over deze nieuwe wereld leidde er toe dat ik ook hier alles benaderde vanuit mijn hoofd. En ondanks het feit dat ik groeide in mijn rol als adviseur merkte ik ook hier dat ik niet écht volledig mezelf durfde te zijn en tot mijn recht kwam.

 “Het is niet zozeer wat we kunnen, maar meer de keuzes die we maken die tonen wie we werkelijk zijn” – J.K. Rowling, auteur.

Begin 2001 werd onze zoon Thijs geboren. Nu is de geboorte van een eerste kind altijd al een ‘life-changing event’, maar, zo bleek na een maand of drie, vier, nu zelfs nog meer. Thijs bleek namelijk een ‘ontwikkelingsachterstand’ te hebben, hetgeen we nu een zeer ernstige verstandelijke beperking noemen. Hij heeft een ontwikkelingsleeftijd van bijna 1 jaar en de vooruitzichten zijn dat hij nog maar zeer minimale ontwikkeling zal laten zien, als dat al gebeurt. Hij praat niet en is niet zindelijk.

Een belangrijk effect op mij was in die eerste jaren dat ik in de ‘doe-stand’ sprong. Ik ging boeken lezen over de ontwikkeling van baby’s, over autisme (wat hij later niet bleek te hebben), over toegepaste gedragsanalyse. Mijn vrouw en ik volgden, samen met Thijs, een cursus ‘Growing Minds’ in Florida en zetten een thuisprogramma op met vrijwilligers om de ontwikkeling van Thijs, in een 1-op-1 situatie, te stimuleren.

Om hier voldoende tijd in te kunnen stoppen besloot ik bij de Gemeente Tilburg te gaan werken als adviseur Kwaliteit en Organisatie, in een baan van 20 uur. Een enorme overgang, van (ruim) 40 uur per week in een hoog-prestatieve omgeving naar een stafrol, halftijds, bij een gemeente. Maar een betere keuze had ik niet kunnen maken. Ik kwam tot rust én ik gaf mezelf de ruimte om te doen wat ik op dat moment écht wilde doen, namelijk er zijn voor Thijs en gericht werken aan zijn ontwikkeling. Mijn kwaliteit van leven ging met sprongen omhoog.

Na zo’n 1,5 jaar bleek de vooruitgang in Thijs’ ontwikkeling zo minimaal en de impact op onze privé-omgeving zo groot dat we besloten het thuisprogramma stop te zetten. Toch kijken we met veel voldoening terug op deze periode. Het gaf ons de ruimte en leerde ons om Thijs liefdevol te accepteren wie hij is, een niet-oordelende houding aan te nemen en zonder verwachtingen voor de toekomst meer in het ‘nu’ te zijn. Thijs is tot op de dag van vandaag een dagelijks voorbeeld van hoe je het leven steeds weer opnieuw kunt nemen zoals het is. Zó mooi en leerzaam; een absolute verrijking van mijn leven.

Begin 2005 stapte ik van de gemeente over naar Interpolis, als intern organisatieadviseur en verandermanager. Terugkijkend en reflecterend op mijn 8-jarige periode bij Interpolis/Achmea ben ik dankbaar dat ik me in verschillende functies heb mogen bekwamen (als lijnmanager Operations, als HRM-adviseur en –teammanager), maar wellicht belangrijker nog is dat ik diepgaand aan mijn eigen effectiviteit en persoonlijke ontwikkeling heb kunnen werken. Een intensief coachings-traject hielp me bewust te worden van mijn sterkste belemmerende overtuigingen en deze te transformeren. Deze lagen op het terrein van willen voldoen aan verwachtingen, dingen goed willen doen (perfectionisme), grenzen stellen, mezelf meer laten zien en uitspreken, van denken en analyseren naar gevoel en intuïtie. Achteraf bezien was de belangrijkste ontwikkeling een innerlijke reis van hoofd naar hart en buik én de praktische en dagelijkse integratie van die drie.

Daarnaast merkte ik steeds meer op dat ik veel energie kreeg van het 1 op 1 begeleiden en coachen van collega’s en dat mijn energie weglekte bij grote overleggen en het werken aan beleids- en adviesnota’s.  Om mijn vaardigheden in het begeleiden van anderen verder te ontwikkelen heb ik de leergang ‘Coaching voor Professionals’ gevolgd bij SchoolvoorCoaching. Ook ben ik intensieve seminars in Amerika gaan volgen van Jack Canfield, heb ik vele honderden uren cursussen gevolgd via luister CD’s van Bob Proctor tot Jeddah Mali en van John Assaraf tot Hale Dwoskin. Daarnaast heb ik tientallen boeken gelezen en bestudeerd  op het gebied van persoonlijk leiderschap en – ontwikkeling van deels dezelfde auteurs, maar ook van schrijvers als Deepak Chopra, Stephen Covey, Byron Katie, Eckhart Tolle, Neale Donald Walsch, Marinus Knoope en vele anderen.

In 2011 kwam Alan Seale op mijn pad. Hij is schrijver, internationaal coach en spreker, en oprichter van het Center for Transformational Presence. Hij gaf heel heldere woorden aan het krachtige vermogen dat ik in mezelf ontwikkeld heb in het leren omgaan met Thijs en het steeds weer aangaan van nieuwe avonturen: het vermogen om situaties echt te nemen zoals ze zijn, nieuwsgierig situaties tegemoet te treden vanuit het ‘nu’ zonder vooraf te bedenken wat er zal gaan gebeuren, oordeelloos mensen te benaderen en durven in het onbekende te stappen. Hij gaf er niet alleen woorden aan, maar bood een krachtig en eenvoudig model en vele diepgaande coachtechnieken. Zijn benadering sloot zodanig goed aan bij wie ik inmiddels geworden was dat ik besloot zijn trainingen te gaan volgen en zijn methodiek te incorporeren in al het werk dat ik sinds 2012 als zelfstandig coach en facilitator deed.

In mei 2017 kwam de uitnodiging van Alan Seale om samen met 3 anderen zijn werk wereldwijd voort te zetten en groter te maken, startend met een intensieve mentoringweek in Costa Rica. Ongelooflijk vereerd nam ik deze buitenkans met alle energie en blijdschap aan. Sindsdien werken we nauw samen en heb ik de basisopleiding Transformational Presence Coaching in Nederland gegeven met Jo Boniszewski en in het Engels in Polen en online met Joanna Maria Zawada. Daarnaast heb ik met dezelfde personen ook meerdere in-company leiderschapstrajecten begeleid, volledig gebaseerd op Transformational Presence.
Het belangrijkste is dat ik merk dat ik me niet meer inhoud, ik voel me volledig vrij voor de groep en in mijn coaching en laat me volledig zien.

 “Mijn levensmissie is: ‘ik nodig uit tot heelheid’. Dit houdt voor mij in dat ik mensen met liefde en plezier uitnodig een zo volledig mogelijke versie van zichzelf te worden en zo meer innerlijke rust, plezier en vrijheid te ervaren”– Sander van Eekelen, transformationeel leiderschapscoach en auteur.

Ik ervaar innerlijke rust, plezier en vrijheid en dat groeit elke dag. Het is mijn passie om mijn ervaring met anderen te delen en hen te begeleiden op hun pad, zodat ook zij hun eigen heelheid volledig kunnen leven. Op die manier creëren we samen een wereld die (nog beter) werkt!